rejdż mode on

Obejrzałam dziś galę oskarów i mój gniew jest srogi, mój gniew jest prawy. Czy wszyscy są ślepi? Czy zły duch opętał cały świat oprócz mnie i Krzyśka? Bo, że decyzje akademii są kompletnie z dupy, to się już zdążyłam przyzwyczaić; ale, że Jennifer Lawrence dostaje oskara, a lud zamiast rozdzierać szaty przyklaskuje i rozpływa się nad jej aktorskim geniuszem, jest dla mnie wytłumaczalne tylko ingerencją Ciemnej Strony Mocy. Ta kobieta tak gra w Silver Linings, że równie dobrze na czole mogłaby mieć wielki napis "JESTEM AKTORKĄ." To jest skandal, szczyt szczytów, dyshonor dla świerszcza, że jedyna nagroda przyznana temu filmowi powędrowała do jego najsłabszego ogniwa. Jennifer wszystkie swoje kwestie wypowiada jak robot, nawet te, które wykrzykuje w swoich teatralnych atakach histerii. Podczas gdy cała reszta aktorów pozwala mi zapomnieć, że oglądam film, Jen wszystko niszczy swoją och-jakże-wystudiowaną naturalnością. Za Bradleyem widzę ciężką przeszłość, skomplikowaną osobowość, trudy życia codziennego. Za Jennifer widzę kamerę i asystenta z kawą i pączkiem. I ONA dostaje oskara??? Świat oszalał. W przyszłym roku spodziewam się jakiejś nagrody dla braci Mroczków.

Anne Hathaway była na gali piękna i urocza, jak zawsze. Dlatego postanowiłam, ze względu na moje uwielbienie dla niej, obejrzeć Nędzników. Słyszałam wiele pochlebnych opinii na temat tego musicalu: że poruszający do głębi, muzyka doskonała i historia ciekawa. Jako, że wypowiadały je piętnastolatki/osoby o mentalności piętnastolatki, byłam sceptyczna. Ale wierzyłam w Anne. Miałam rację... W obu przypadkach. Film jest STRASZNĄ CHAŁĄ, ale Anne jest WSPANIAŁA. Polecam obejrzeć początkowe circa pół godziny, aż do końca jej roli, a potem z czystym sumieniem wyłączyć, bo potem to już równia pochyła. Oprócz niej, Heleny i jednego innego aktora, cała obsada albo nie umie śpiewać, albo nie umie grać. Bite 2,5 godziny jesteśmy torturowani praktycznie identycznymi melodiami, które wwiercają nam się do mózgu w postaci, na zmianę, słabych głosików (Russel Crowe) i nieprzyjemnie świdrujących zawodzeń. Przyznam, że się wzruszyłam, ale tylko ze trzy razy, bo zazwyczaj jak ktoś umierał czułam tylko ulgę, że już nie będzie śpiewał. Biorąc pod uwagę, że płaczę na reklamach, a film bombardował tragedią, to bardzo, bardzo niski wynik. Film wali po ryju patetyzmem, dramatyczna scena goni dramatyczną scenę, ale środki użyte do inensyfikacji uczucia są tak nieudolnie podstawówkowe, że wywołują facepalm zamiast łez. Jednocześnie, tylko część tego jest winą samego filmu - trudno nakręcić sensowną ekranizację idiotycznej i niespójnej książki. Nie czytałam Nędzników i asolutnie nie zamierzam. Nie chcę zdradzać fabuły, ale podczas gdy z pozoru powieść przekazuje wzniosłe wartości moralne, wszystkie postacie w ostatecznym rozrachunku okazują się być hipokrytami/przygłupami. W efekcie, ich postępki są pozbawione wszelkiej logiki, a historia się rozchodzi w szwach.

No, ale nikt im nie kazał ekranizować takiej książki.

Jezu, zaraz zasnę, więc koniec rejdża.